De signalen die je ouders afgeven nemen we als kind aan als waarheid. Want als kind moet je nog zoveel leren en je ouders weten het toch allemaal al? Waarom zou je ze dan niet geloven. Als jouw ouder naar je kijkt voel jij al wat je ouder hiermee bedoelt: ik ben weer dom geweest.

We zijn niet in staat er tegenin te gaan. Vaak weten we het ook nog helemaal niet en begrijpen we onszelf en de wereld niet eens. Wat we onbewust wel weten is dat we liefde en betrokkenheid van onze ouders willen. Die blik waarvan je weet dat die aangeeft dat je lastig bent maakt dat jij je wilt gaan aanpassen in de hoop dat ze je wel goed genoeg en oké gaan vinden. Volledig onbewust ontstaat er iets waarbij je iets ontwikkelt waarin jij je aanpast om die liefde te krijgen van je ouders. Die aanpassing zorgt ervoor dat je misschien wel rustig en zoetjes luistert en daarmee jezelf wegcijfert of juist tegenovergesteld gaat schreeuwen zodat ze dan ook maar met je bezig kunnen zijn. Of het zonnetje in huis omdat een ouder neerslachtig rondloopt en je hem/haar wilt opvrolijken.

In al dat aanpassen ontvangen we een soort geruststelling dat onze ouders toch aandacht aan ons geven en dat we erbij mogen blijven horen.

❊

Wanneer mag het om jou gaan draaien?

Want deze geruststelling is schijn. Sta eens stil en bedenk eens: voel jij je echt gerustgesteld of doe je het de volgende keer nog een keer, harder, beter, sneller, mooier. Leg je jezelf niet meer druk op en verandert er uiteindelijk niks in het echte contact met je ouders? Ga jij niet harder tegen jezelf zeggen dat je weer dom ben geweest, niet je best hebt gedaan, je een vervelend kind bent?

❊

Wanneer doe je de bril van je ouders af?

Er is geen klip en klaar antwoord om die bril af te kunnen zetten. Dat is niet in één dag gelukt en zal mogelijk nog vaak gebeuren dat die bril plots weer op je neus
zit.

Het begint allemaal bij bewustwording. Wees je bewust van wat je tegen jezelf zegt. Is dit een gedachte die voortkomt uit wat je vroeger hebt gevoeld door je ouders?

Het gaat ook gepaard met de realiteit onder ogen zien dat je er op een bepaalde manier mee om moet gaan. Die bril is er nu eenmaal, maar dat wil niet zeggen dat je je erbij neer moet leggen en je leven zo door moet blijven leven. Maar wel: zo was het leven en mijn jeugd dus voor mij. Wanneer je eerlijk durft te kijken naar hoe je bent opgegroeid, hoe dit impact heeft op jouw dagelijks leven kun je ook meer uit de loyaliteit richting je ouders stappen en beter voor jezelf gaan zorgen in plaats van weer harder, beter en sneller voor hen te werken. Hiermee leer je met een realistischere bril naar jezelf en je eigen leven te kijken. Is dat niet precies wat je nodig hebt?

Dit mag je alleen doen, maar in je eigen zelfkritische gedachten kun je ook verdrinken. Het is namelijk jouw hoofd, met jouw bril en jouw gevoel. Een andere kijk met iemand anders gedachten kunnen je helpen hier los van te komen en het te doorbreken.

Ik kan er voor je zijn wanneer je worstelt met zelfkritische en nare gedachten. Ik kan er voor je zijn om je te helpen de ene bril af te doen en de liefdevolle bril naar jezelf op te mogen doen. Ik gun jou die milde blik die je jezelf mag geven.